koma

1.

is. Səpələnən, dağılan şeylərin təpə halında yığımı; topa, qalaq. Qum koması. Torpaq koması. – Hərənin qabağında bir zorba koma kül qalandı. C. M.. Koma vurmaq – qalaq vurmaq, bir yerə yığmaq; toplamaq. Samanı koma vurmaq. koma-koma zərf Yığın-yığın, topa-topa, dəstə-dəstə, üst-üstə yığılmış halda. Şərqə doğru ağır-ağır, koma-koma uçuşan buludlar birləşir, şəhəri get-gedə qorxunc bir qaranlıq almağa başlayırdı. A. Ş.. Əsgərlərin çoxu qar üstündə dövrələmə oturmaqdansa bu çuxura girməyi məsləhət bilib, birər-ikişər koma-koma . . otururdular. Ə. Ə..

2.

is. Primitiv ev, daxma, daxal. Sığınıb dağda yapılmış komaya insanlar; Dırmaşır sərt qayalar üzrə bütün heyvanlar. A. S.. Bu əhvalatdan sonra Nadirəni komada əliboş görmək olmazdı. M. C.. Az keçmədi gəlinlər gəlib onun komasını suladılar, su dolu bir sənək gətirdilər. Ə. M.. // Ümumiyyətlə, təvazölə və ya zarafatla «ev» mənasında. Oturub ac komasında atamın; Biş-düşün hazır edərdim anamın. M. Ə. S.. <Əlləzoğlu:> Qız mənim komamda nə görüb ki? İ. Hüseynov.

◊ Qiraət koması – kənddə mədəni maarif ocağı. <Cahan:> Hər yerdə qiraət koması açılır. . Ə. H.. Çox yerdə klub, qiraət koması, kitabxananın işləri qənaətləndirici deyildir. Ə. S..